Akulina. Eg? Og kva rart er det so i det?
Eg er daa ikkje blind veit eg. So som ho ringde
for øyro paa far idag. Skam faa ho, den heksi!
(gjeng inn i kammerset).
Anjutka (som hev sete og kika utgjenom glaset). Nikita! Sjaa her! Der er ho. Gud hjelpe meg! Eg spring. (Spring ut).
Marina. Kva er det du stilar paa med meg?
Nikita. Kva eg stilar paa? Ingen ting.
Marina. Du vil slaa upp med meg?
Nikita (reiser seg. Harm). Kva skal det vera til at du kjem her?
Marina. Aa, Nikita!
Nikita. Det er rar aatferd. Kva vil du her?
Marina. Nikita!
Nikita. Kva er det? Eg veit nok eg heiter Nikita. Men kva vil du her? Gakk din veg, seier eg.
Marina. No ser eg det: Du vil verta kvitt meg. Du vil sjaa aa gløyma.
Nikita. Eg veit ikkje kva der er til aa minnast. Veit du det kanskje? Fyrst sender du Anjutka inn etter meg; men den som ikkje kom, det var eg. So kunne du daa ha skyna, at eg ikkje hev bruk for deg. Den ting er grei nok. Du kan likso godt gaa din veg strakst!
Marina. Ikkje bruk for meg? Du hev ikkje bruk for meg meir. Og eg som trudde deg,
