«No skal du høyra, Ilias. Kan ikkje du og
kona koma og vera hjaa meg. Um sumaren
kunne du altid hjelpa meg noko lite i høyonna,
og kona di kan mjølka kyrne. So fær de mat
og klæde og alt de elles treng hjaa meg».
Ilias sa takk. Og so vart han og kona tenestfolk hjaa Mehemed Schach. Det fyrste var det ikkje greidt for dei; men sidan vandest dei med det, og arbeidde so mykje dei var god til.
For Mehemed vart det ein rein vinst aa ha dei gamle, for dei var so trugne og trottuge til aa arbeida at dei gjorde meir en likt for seg.
So var det ein gong at Mehemed hadde lag. Gjesterne aat og drakk, og skjemten gjekk. Daa fekk Mehemed sjaa Ilias som stod ut paa tunet og brynte ljær.
«Ser du den gamlingen der,» sa han til ein av gjesterne.
«Eg gjer so,» svara denne. «Kva er det med han?»
«Det er det med han, at han hev vore den rikaste av oss alle som sit her. Han heiter Ilias. Eg tenkjer du hev høyrt gjete han».
«Eg skulde tru det,» svara hin. «Han er daa namngjeten vidt og breidt, so rik og gjæv han er».
«Og no eig han ikkje skillingen att, men tenar hjaa meg, og kona hans mjølkar kyrne».
«Nei, no er eg daa so forsigna,» sa den andre. «Ja verdi er daa rett som eit hjul som
