toko Ungadn te komo; ner dæ va komne ei nokre, vart Skula sett: Skulemeistaren song ein Salm o las Morgobøne i Kjyrkjiboken, Bødne fann fram Abesudn, Kakjismudn ell Vangjilbøkadn sena, so dei gjednast ner hadde gjøymt unde Veste; Skulelæraren „sette paa“ ein o ein um Sende, d. v. s. han las fere dei o sa dei, ko kort Orde eitte. Ette kort so kom, krusla dei se innaat Borde o ra’a se kringo Benkji o Kralka. I Skjømingen um Kvelden vart Skula slutta; dæ va inkji sagt noko um, ko mange Tima ho skulde vara, heldan ha e inkji voro go fere faatt Greie paa, ko mange Viko kor Lærar hadde. „Ner Folk hadde taa se gjort me Utarbeie um Hausten, vart dæ Skula, o hona held dagstøtt, tess dæ to te lie utimot Vaarønn“. Ner kji Skulemeistaren va brevsynt, so va dæ kji undrandis paa, at han kji held Dagbok; dæ kravdist no kji paa dæ heldan; men est engon taa dei ellste, so Presten hadde sagt skulde gaa i Skulun, ga se te vera burte, so va dæ mange Lærara, so skøra ei Skoro i ein Stav før kor Dag, dei Bødne kji voro testeis.
Rekning, Skrivning, Song, Histori o sleke Fag vart kji nemmt mæ eit Ord, kann Ein veta. Daa Skulemeistaradn før ei 30–40 Aar sta toko te kjøpe „Salmedika“ o vilde lære Ungo syngje, vørto Bøndadn ille. Læraren hadde anna gjera, meinte dei; „han skulde kji øyssle burt Tie me Syngjing o anna Fantri“. Summe lurde se te skruve aav Strengen paa Salmedike, so dei kalla „Skoldefjøle“, are gjorde anna Prakli. – D’æ enno i friskt Minne, ko sinte sumble va, den Ti desse nye Lesebøkadn komo paa. Dæ æ nøygde taa sleke Folk
