Vegen, fingo me høyre, at den gamble Skulemeistaren vilde slutte. De kom ein ung Gut attistan hass, o e vart soleise role heime. Den Veten lærde e de vesle e kann. Han overhøyrde støtt me fere heno; alder la han Hand paa me, men passa rae paa, at e korkji svalt ell fraus. Var dæ so smaatt um mæ Legostelle, at e laut liggje paa Krakke i ein Filleskjinnfeld, so brøydde han gjedne Felden sin eie burtpaa me o la se sjøl i Slabenken te Gjento. Ja dæ va ein snill Skulelærar, dæ sa alle; men han vart kji langliva. Han døydde Dagen ette e sto Masjon; han va væl før snille te ljøte leva lengji her i desse vonde Verd’n“. – Ette so dæ kji va nokon Skuletvang o kalle for, so va de mange, so alder komo aat Skulun; dæ leve i dusingvis enno, so inkji ha vøre i Skulun ein Dag.
Dæ Rikji, ein Skulemeistar raadde over, va javdnast noko lite viskaatt o va inndela i ei fire fem Roto. I kor Roto skula han gjednast ner ei Veko i Viske. Ner Veka va te Endis gange, to han dæ vesle Skrine sitt paa Nakkin o fløtte aat ei an Rote. Skrine laut no vera mæ, dæ va vigtignar en heile Skulemeistaren dæ, maa veta, før i di hadde han Kakjisma o Vangjiljeboke, o ko kunna han gjera før utta dei? Han hadde dei visst inkji paa Fingertuppo. I Skrine hadde han ogso ei Staurstong, ein Traavase o noko Skjinnbøta, paa Vone um Broke hass skulde reise sund, o noko store Massingknappa, paa Vone um Valknutadn hass skulde raake te dette utor, – o so ein Tobaksrull, som mest va vigtignar en alt ihop. Paa kor Gard va dæ Skule ein ell tvo ell try Daga, paa summe Garda ei heil Veko. Den Ti Folk hadde biska um Morgo’n,
