vilt sjøl mæ, at e kji skulde bli kunførmert o blia so eit anna skjikkele Miniskji. E to te skøra noko lite paa Hødne. E skulde trast taka imot Garde, før han Far va gamal o kruksin o ynkste se te sleppe or Sela, o Gjenta mi ell Kjeringe mi skulde bli o vart, va allereio noko lite frampaa. Dæ va kji so greitt o gaa i meno Lodda heldan daa. Han Far grein o va ill, o Gjenta, Stakkar, gret o tuttra, maa veta.
Dagen før Uttake skulde bli um Vaaren, fekk e laant me Byrse, strauk neaat Moalande o skaut noko glupa Ænda. Um Morgo’n før Folk va uppe, sette e i Vegen aat Prestgarde mæ dei. Prestfrua skrefte taa Ændo, o Jomfruudn skrefte taa, ko sin Vøkst dæ va paa me. Oja, detta va gøtt o væl. E møtte i Kyrkjun me heno Ungdome o letst ingjin Ting vale. Daa de lei paa, vart e uttakin mæ dei are. Jameldringadn mine, so hadde kome att o hadde træla o gange hjaa Preste heile Veten, vørto ogso uttakne, endaa e trur kji, dei kunna stort mykji meir en e. Men ko skulde Presten gjera? Han va nøygde te kunførmere uss o gjera Folk taa uss. Han kunna kji leta uss gaa der so Hedninga heldan“. –
So smaatt va dæ no kji mæ allo. So før æ sagt balla dei paa lærde dei fem Partadn i Kakjismun, ei tvau try taa Davidsbøno o so mykji, at dei stabbla se fram inni Bok i Vangjiljo, vissa ner engon „sette dei paa“ ɔ: ner engon nemmte kort Orde fere dei. Dei so dugde te lære meir, so fingo dei ei lite Bok hjaa Preste, o ho inneheld Sporna’a o Svar, so Presten hadde sett upp. Ho va kji prenta, men fraktora mæ store Bokstava. Summa Tie va dæ seks o summa Tie sjau Blø i henne. Dæ kann væl vera, at sumble taa dei, so gjingo i Skule
