vilde i mange Daga ettepaa: ner Skulemeistaren kom setandis, skrasla dæ so i Broken hass, at dei høyrde dæ lang Lei o hadde soleise Gang mæ ta se i Vare. Bødne aat ein an Skulemeistar hadde faatt se fat i eit Tøg. Ve han sat o blædde i Boken seno o skulde finne Kveldsælmen, krokte ein taa dei se unde Borde o letst so han snytte se, fekk so han knytt Tøge laust ikringo Føtadn aa Skulemeistare. Den Ti han hadde fønne upp Sælmen, sto han upp o to te røste se o syngje. Ress so han song so alle-hardast, nykte Guten i Reipe, rykte Føtadn unda Skulemeistare, so han vart sitand so nett nepaa Gølve imyljo Borde o Hægsetbenkje. Ein Gut tok mæ se fulla Lummudn sena mæ Erta. Ner Skula gjekk so allebest, heile Horge las høgt alle paa ei Gong o Læraren sat i Hægsete dubba, skjikka Gutekrøppen ei nokre Erteneva utover Borde o unde Borde, o kor dæ raakte. Bodne grytte Bøkadn engorstane aav o la te Sprangs ette Erto, eit hit anna dit, so dei revo ikøll baade Bord o Benkji. „Ti no, ti no, ko so te tiss!“ skreik Skulemeistaren o reiv upp Augo. Daa han daa saag Ertedansen, so sporde han: „Kor komo Ertadn ifraa?“ „Ovate“, vart dæ svara: „synnante“, sa noko; „dei komo sjølvo-se“, sa are. I Grunn va dæ kji meir en ein so visste, kor dei komo ifraa. So treiv Skulemeistaren Mehjølparen sin o svarpa o slo, kor dæ raakte; dei stivaste tok han i Luggen o dro innaat Borde atte.
Dette lyt vera nokk um „Disciplin“ i Skulun i dei Dago. Dæ va no alti kji greit heldan o halde Stell paa ein heil Raig mee sjølstiv Omegd, allvissa inkji me ho’ Meistar Erik. Meste Farin sette si Ære i o vera uppsettsig. Ner me so koma i Hug, at Mengdin taa dei
