jamble vetognar aat en Vaksefølk. Skulebødne i hene Dago bar se jamble aat so noko Trøll, vøro grovkjafta o uppsettsige. Est dei kji trudde se te seta beint upp mæ Lærare, so trøsta dei se mæ di: „han ska væl ha dæ att!“ Difør hende dæ kji so faatt, at Gutadn rundjula han, ner dei va vørtne vaksne o vøro komne te „Skjels Aar o Alder“. Dei hadde ifraa Fysten faatt den Tanken, at dei vøro leie ve Skulemeistaren, ner dei børo se vilt aat, o ner han daa dengde dei ell vermde dei kringo Øyreknutadn før detta, so hevdna han se, meinte dei. Dæ vilde dei gjera ogso, Soleise komo dei o Skulemeistaren te liggje i Ofre mæ inan. Est han daa „vann“, so gjøymde dei detta: „han ska væl ha dæ att!“ o dæ, so va gjøymt, va kji gløymt. Hellist so trefte dæ no so javdnast, at dei hevdna se trast ve ei ell an Preine. La Skulemeistaren ifraa se Tøllkniven sin, so vart han burte, før ein kunna snu se ikring. Dæ va ingjin so stal han, Kniven fekk Føta lell. Eit helt Aar derette kom Kniven att te rettis. Ein Skulemeistar, so va so fælt strektig, gjekk mæ Skjinnbrok. Daa han skulde fløta or eit Jestrikt aat heno, kom dæ ei store Linne, o Skjinnbroke vart blaut so dæ slarpa. Daa han skulde te skule, fekk han paa se ei Brok høyrde Manne te. I Duggurdskvilun toko noko taa Guto te slost ute. Skulemeistaren sta skulde skjilja aat. Mea hadde noko are lagt eit gøtt Eldsmele paa Peisen. Dæ vart nøygde varmt aat Skjinnbroken, so hekk paa Peisbrun skulde turke se. Daa Skulemeistaren skulde ta att Broke si, va ho sa skrukkut o so stiv vørtin, at dæ braka o skrala o tala so i henne, at ein mest kji høyrde Manns Maal, ner han røyvde paa se alder so lite. Sia kunna Ungadn bera se aat mest kost dei
