Bakstefjøl. Men han laut no alti ha ete meir en ein Graut, so skulde gjera noko hjaa hono Ola ve Lykkja, endaa han skull kji ha vore overse trekvoksin, men mjo o slintrin, senaberr o leog o mjuk so ei Vio – ei Sleto, so inkji va likt te nokos; men han treiv Dølen i Brokebøtten o tryste han neaat, so dæ dunde i Galde. Dølekjempa kjende, dæ va tryggast, ho ga se tast trast, før han Ola held henne so støtt, at ho laag so ho ha vøre skruva fast i eit Skruveste’, o ho kjende, dæ svei lite realt ette Loko hass. Dei andre Dølekjempudn likte kji dæ, at dei skulde vera klendre en Valdrisadn, o ei taa dei gauv paa han Ola o vilde hjølpe desse fyste. Detta va no kji skjele rettigt, før dei hadde vørte einte um, at dæ skulde veta berre ei Kjempe ifraa kor. Sinne to han Ola, o før Gudbrandsdalen visste Orde taa di, sto Nakkin hass i Bakka o Føtadn hass ende te Vers. Ro klemde han Ola han unde se, sette Knjøne si paa Bringa hass, krabba o kraup, hoppa upp o let se gaa neaat att mæ heile si Tyngd, so dæ gol i hono, so unde laag. Dæ va skjele Gut so dansa Kruke paa Bringespolo aat Gudbrandsdøle. Dæ va no kji undrandis paa, at Dølidn komo o vilde hjølpe desse stakkars Brimøstlengden, so hadde trutt, han va Gokar; men han Ola va kji sein, treiv Dølen i Langskjækadn o to te gaa ikring o ikring o svinga han rundt i Vere so illhærvele fort, at ingjin kunna koma hono numme ner. Han Ola ha kome te gjort aav mæ Dølekjempun han, ha kji han Hallvard, Bror hass, vore so treisk, so han va. Han sette i mæ eit illhærvele Ljø o skreik o eia se, at Dølidn vilde ta han. Han Ola grytte Kjempa engorstane aav o strauk sta skulde hjølpe Bror seno. „Korhelst era Kjegg-
