ko Kjaft han hadde, før han fekk utretta mest alt, han
skulde; han visste sakte, ko so sto i Brevo han, før han
hadde skreve dei sjøl, o Kungen trudde hono paa hass
Ord; han o mange taa Øfsero hass gøvo hono mykji
Peinga o anna, so Kumdersjersanten va mykji rikare, daa
han foor heimatt, en daa han reiste burt.
Før um Lag hundre Aar sta va dæ ein Mann i
vore Bygd, eitte Hallvard; han va uppalin i Lykkjun, o
taa di kalla dei han Hallvard ve Lykkja. ’Na Hallvarden
va so frisk, at han va namgjetin over sjau Prestegjeld.
Dæ gjekk den Seigdne, at Mor hass hadde gjeve ho
Bikkjemjølk mæ di sama, han va tekomin. Han hadde
ein Bror, eitte Ola, han va so sterk o magtige, at han
dro dei Løsse, so ein Øyk ikji va go fere dra. „Gu’
glea ho Mor, so ga me fyste Drykken!“ va rae Ordtøkji
hass; dei meinte dæ sumble, at Mor hass hadde gjeve
ho Maramjølk, ve han va liten. – Ei Gong laag dæ
noko Valdrisa austa Vingstre o fiska. Der bar dæ so te,
at dei komo i Basketak mæ Gudbrandsdølo um Fiskehole.
Karadn røko ihop o slogost i mange Dage. Den Ti
dei saago, at dæ inkji va noko o gjeva imyljo paa dei,
o at dæ inkje vart arleise, vørto dei einse um dæ, at dei
skull ta Hyven heimatt ette ei taa glupaste Kjempo or
kor Bygd. Valdrisadn føngo mæ se han Ola ve Lykkja,
o Gudbrandsdølidn føngo att mæ se eit Revbeist so illhærvele
stert, so høg so ei skjikkele Grøn o so brei, so ei
