dersjersanten to te sveitte, so dæ silte taa hono, o han tytte dæ skulde vera gøtt o lauge se, gjekk so neaat Fjorde o klædde taa se.
Mea han laag svamde o blaskra uti Vatne, kom dæ rekandis ein Fant o fakka Klæo hass o alt, han aatte o hadde. Han saag dæ nokk Valdrisen o hadde se te Lands dæ fortaste han hadde lært o skreik te Skarvefante, at han laut daa i dæ minste tøme otor Lummo o Skreppun hass dei Papire. „Dei era kji te Gagdn før de, men nemmar te uppedaga, at du te ein Tjuv o ein Kjeltring“. Fanten lydde kji ette dessa han; han to Føtadn te vare o dæ tvert.
Der sto no Valdrisen att i Skjinnskjurtun o visste kji, anten han skulde stupe se uti Sjøen, ell um han skulde gaa ifraa Vete, ell um han skulde gaa fram ell attende; trøytty o svøltin va han mæ. So han hadde stae o tenkt ei Ri, kom han i Hug, at han hadde mykji gøtt lell, ja, at han hadde atte dæ allebeste – ein, go Kjaft; før den, so har ein go Kjaft, kann ha dæ gøtt all sin Levedag, o Kjaften hadde daa kji dæ Sylekrøtøre faatt støle ifraa hono likevæl. Han saag kji Liknils te Følk nokorstane. So han hadde gange eit Leite, møtte han ei Fatikjering. Ho vart rædd o to Hyven. Han skreik o ba henne stogge, ve han fekk tala ei nokre Ord ve henne; men te meir han skreik o blaka mæ Kjafte seno, te fortare høkla ho. Valdrisen va friskare han o to ho trast atte. So ba han ho hyle inni Staen o fortelja, at dæ va ein nørsk Mann burtve Fjorden, so dei hadde støle Klæo taa, ve han lauga se, Kjeringe so gjorde, o dæ va sakte ikji lang Snerta, før dæ kom ein Kar kjøran mæ fulle Klæo aat hono o to han mæ se inni Byen. Daa synte dæ se,
