Greine, so drøydde se vitt ut o luvde ne paa alla Leie. Dei vøro so lødne o tevøksne mæ Lav o Barnaale, at dæ ikji kom Regndrøpin igjøno, um Skure gjekk alder so stri. Ikringo dene Foroe sambla dæ se alle Ullvillsæt-Omegde te kor skafte Synnda’skveld, o jamvæl ovate taa Smaastølo komo dei drøsjandis i store Flokka. Der fønno dei upp Sporak, fortelde Æventyr o kvo; der dansa dei o spelte o leika se, Guta o Gjento um inan, o dæ va slek Spraaking o slek Laatt o Læjing ne ve Foro, at ein kann lettne upp, ein kjem dæ i Hug att. Ja dæ va sakte anna te Leik o Liv paa Ullvillsæte daa i dei Dago, en dæ no ha vøre eit Bel. Men ner Sole sto i Soglingen um Kvelden, o dei høgste Fjellpikadn saago ut so dei ha vore gjylte, gjekk kor heimatt te se, før dæ va kveldvart paa dei Hauge; dæ visste dei alle, o dæ fekk han ogso veta taa, ein Gap eitte Knut. Han gjekk burt paa der, ette Følke hadde roa se, o to te raute o remje o illskrikje, men vikla han se kji so i eine Okla, daa han skulde gaa innatt, at han laut stauke se mæ ein Stav heile Summaren ette daa!
Han saag inkji dæ biande Grande, men dæ va nokk taa dei, so gjorde baade saago o høyrde dei, so inni Hauge budde. Ei Kjering or ein Plass sø’ve Dale høyrde ei Gong dæ kjinna inni der; o eit lite Baadn høyrde ho gret so saart. Ress so dæ va, slutta Baadnskriken o Kjinninge ogso. Dæ va væl Von More laut taka o hugge Ungin. Men ei Gjente, eitte Marit, vart no endaa vissare um, at dæ budde osynlege unde ’sa Forun. I di sama Dagsbrune to te syne se tile ein Morgo, sto ho upp kasta paa se Undestakken o gjekk ut. Der so ho hadde vøre vane ve, Haugen hadde vøre, saag ho no eit
