Daa dæ kji va nokor Raa, at Klukkaren var go fere
gjera hono rædd, skulde han sita i eit Hus mott ileine
ei Natt. O ja, dæ va Guten hennt um mæ; men han
vilde faa Lov te taka mæ se try Ting: Varme, eit Skruveste
o ein Dreiebenk; o de fekk han. So han daa va
komin aat dei Huse um Kvelden, gjorde han upp paa
Peise o sette se te verme Føtadn sene. Ress so han sat
vermde se, viste han kji Orde taa før dæ kom dettandis
ein hælv Manneskrøtt nie gjøno Peispipa te hono. „Korhelst
æ hin Helmingen daa?“ sa han, o dæmeso kom
han dettandis hin Helmingen ogso. O ja, Guten viste
kji meir en ei Raa han, han to høvde ihop att bæi
Stykkjo, so de vart ein Kar taa di te Slutt.
Dene Karen vilde no ha Guten mæ se te spela Terning; men han hadde kji anna noko Manneskølta te Terninga. O ja, Guten va reiog o viljog paa Øgnerappe han. „Dei era so ohendigne o skruvlute, ’sa Terningadn dene“, sa han, „e meina e lyt saa Lov te seta dei i Dreiebenken o pynte taa dei lite vætta“. Dæ va Mann samtykt mæ, o Guten sette dei i Dreiebenken o svarva dei baade runde o slette. So skulde dei te spela. Men no vart han vare di, at dene Karen hadde so usnele lange Negla. „Le me seta Fingadn dene i Skruveste’e, ve e skjer Negladn dene, sa Guten. Detta mæ ga han ho Løv te. Den Ti da va gjort, bar dæ te spela mæ Karo. No æ dæ kji um dæ gjete, ko lengji dei spelte, ell ko dei spelte um, men dæ veit e, at Guten vart kji ræddare daa, en han før hadde vøre.
Sia hadde noko hatt se aat hatt levandis Fisk inni Senge hass. Han kjende dæ spelte noko kalt ikringo se i Legun; men dæ va so haalt o sleift, at dæ ikji va
