Dæ va ei Gong langt lengji sia ein Mann, o han hadde ein Gut, so alder va rædd nokon Ting. So trefte Klukkaren te koma te Far hass o fekk høyre gjete ’se Gute. „Du lyt gjeva han te me du“, sa Klukkaren, „so sko me sjaa aat, um han kji ska bli rædde“. O ja, Guten kom. Ein Kveld stelte Klukkaren hono aat Kjyrkjun te ringje Taarnklukkudn. Sjøl klædde han se ut i kvite Klæo, stilte se ette o sto likeso ein Draug i Kjyrkjistega o sette Huvu uppigjøno Luka i Himlingen. Den Ti Guten hadde taagjort mæ Ringjingen, kom han o vilde neatt han, men der sto detta Spøkjilse mitt i Vege o møtte hono, so han kji slapp nokorstane. So rofte Guten hono aav fyst ei Gong, men Klukkaren svara kji. So rofte han hono aav ei te Gong; o nei, dæ knatt alder i Klukkare; so rofte han hono aav trea Gonge o sporde, um dæ va Følk ell dæ va Trøllskap, men Klukkaren tagde heilende still. Den Ti Guten inkji Svar kunna faa, sette han te Klukkara mæ Fote, so han kanta aav nepaa Gølve. Guten gjekk no neatt o innatt han, o hin laut liggje, der han laag.
Daa dæ lei te Kveldset, toko Følke te undrast, ko Klukkaren gjorde so lengji ute. Kanskji dæ va han, so sto i Kyrkjistega“, sa Guten; „e roste han aav tryaa Gonge e, o daa e kji daa fekk Orde taa hono, sette e te hono me Fote e; so han tulla ne“, sa Guten. Dei te aat Kyrkjun i Huvustup; der laag Klukkaren hadde brøte aav bæi Lære paa se.
