kvelda o la se. Han laag no i ein Slabenk uti Kleva han, o Sjølvefølke skull vera, laago i Sengen framme. Ress se dæ va, høyrde han Trølle ta te kviskre o tala ve Kjeringe si: „E veit kji, kost dæ æ mæ desse Gute e“, sa dæ, „anten æ han alder so fæle, en daa æ han alder te dæ bidende Slage; men ner han no ha søvdna, ska eta Bila mi, snerte me uti Klevin te honø o hogge han ihel“.
Daa Guten fekk høyre detta, sto han uppatt, to Talikkadn ne otor Fathyllun o skara dei unde Skjinnfelden, so da saag ut so ett Miniskji ha legji søve. Daa Guten hadde gjort detta krabba han unde Slabenken o la se der han. Daa dæ lei um lite vætta, kom Trølle mæ Bilun sene o hogde te so dæ skramla o knuspa Talikkadn si i Fillo. No skulde han daa bli kvitte dessa Sprike, so kji va anna te gjera Preino, meinte Trølle.
Den Ti Trølle va gange atte, kraup Guten fram unda Slabenke, pynte Tallikkmoludn stjele væl burt o la se te søva; men fysst so batt han eit Plagg ikringo Skallin sin, o dæ laag han mæ um Natte. Um Morgo’n, daa Trølle vakna o ressleidde se, va kji Guten uppe, so ventandis kunne vera. Se gjekk Trølle uti Klevin te hono. Daa reiste han se upp i Legun, knudde Svendn otor Augo o ørrette se.
„Ko æ du klene i Dag?“ spurde Trølle, daa dæ saag Plagge paa Skalla hass.
„Va da likt se dæ!“ svara Guten, „men dæ æ so rart i Draume, Kar, o so va dæ noko Fløgo, so sumra ikring me inatt, so e vart so tung i Huvue“.
No vart Trølle førfærd, slek Hardhaus te Gut hadde da alder treft. „Ja i Morgo vilje me aat Skoge kaste
