paa, o Guten vart mæ di heim, men dæ laut kjøre tomreipis dene Gonge.
Fysste Dagen Guten va i Tenisten sene vart han gjord aav nepaa Laavin skulde treskje. Der hekk dæ noko omogele stora Jødntuste, so va so tunga, at han kji va ga fere rigge dei eigong. So gjekk han innatt te Trølle „Ko æ dæ te Tuste du har daa?“ sa han.
„E har glupa Jødntuste e“, svara Trølle.
„Ja, men dæ æ kji noko ta i Nevadn før me, slekt so detta!“ svara Guten.
Kost vilde du ha dei du daa? spurde Trølle att. „E laut ha Langstokken te Handvøl o Tverstokken te Slagvøl e! sa Guten.
„Ja so lyt du før leta vera treskje du daa“, sa han, men han tørde kji bli ille, „men i Morgo vilja me te Skogs so faa um sjaa, kem so æ best te hogge taa me a de!“ Jaha, dæ vilde Guten gjedne.
Jaja, um Morgon strøko dei aat Skoge baae tvaa skulde hogge Timber; gjilde Skog hadde Trølle, so dæ va nøygde ta taa, ska e tru.
„Du e lite Grande høgre du ell e“, sa Guten, daa dei vøro komne burti Skogen, „no kann du ta i Mastre o bøygje ho ne, so ska e ta i Tøppen o halde, ve du hogg“. Jau hin bøygde Grøne ne; men daa han slefte, flaug Guten himmilshøgt, skjele so du skulde sett ein Vindil te Vers, o kom neattdettand langt burti ei blaute Myr. „Faar e sjaa, um du æ go fere gjera eit slekt Høpp du ogso, Husbond“, sa Guten, „men kanskji du æ ille?“ Va dæ likt se dæ, Trølle vilde kji vera ve dæ, at dæ va ille. O ja, sovart dæ Slutt me Hoggingen daa. Um Kvelden daa dei komo heimatt, gjekk Guten sta
