Dust o Grand, so fannst o va baade heime o burte, baade ute o inne. Den, so, tafte, skulde kji ha Løv te taka mæ se meir en Pløgge paa Skrøtte.
O ja, detta va gøtt o væl, men ein Kveld laga Mann se te gaa burt eit Ærind. Daa kom. Grannin snertand o te frega ette Gullkje’e hennar. Han hadde kji før gjeti di, fer ho kjekste ei Ølkrus, sto paa Borde, o slo isund i Huvue paa hono, o han laut ta Føtadn te vare dæ fortaste han hadde lært.
Men dæ æ meir en ei Falskheite i Verd’n. Ein Kveld trast ette paa kom de rekandis ei Strætarfente o ba um Hus hjaa hono. „Ja Hus ska du faa“, sa han, no est du æ go fere narre taa Grannkjeringen minnar eit greskt Gullkje, ho æ eigande, so ska du faa fytislaust Levebrø te din døyande Dag“. Jau hona sette i Vegen o ga se i Svall me dei unge Børgarfruun; hona va fælt ful o kringsvallandis, so dæ va kji lengji, før ho va go fere liste se inn mæ henne o fekk ho te Slutt te leggje Huvu sitt i Fange hennar, so vilde ho pynte Haare hennar, sa ho. Um ei liti Ri søvdna Børgarfrua; daa va hi sakte kji sein te løyse Gullkje’e taa henne o taka Hyven mæ di. Frua gaadde dæ kji, ho va følli i ein Tunge o va kji go fere ørrette se.
Um Morgo’n kom Mann hennar heimatt. Grannin gjorde Bø ette hono o ba han koma te se, so vilde han syne hono eit rart eit; han kom, o der fekk han sjaa, at Grannin hadde dæ greske Gullkje’e aat Kjeringen hass i si Vareign. Han gat no sakte kji, kost han hadde faat Tak i dæ, han akta se vel fere di. No laut Mann gaa ifraa Gard o Grunn o alt, han aatte o hadde, so han ikji vart eigande nakne Naale i Vegge tissheld. Borgarfrua
