Ei Gong va dæ tvo Børgara, so fuldist aat te Sjøs: men so skjerseilte den eine. Han levde daa ut, atte dæ han vilde gjifte se mæ dei fyste Gjentun, han trefte, anten ho so va ring ell rik, est han skulde faa laust atte Skjepe sitt. O, jau, dæ gjekk væl, han kom frelst o fri te Lands, Innpaa Fjøren møtte han ei Fatigjente, so gjekk der sanka Skuresand aat dei rike Fruo der ikring. Han ba ho koma te se o sporde ho, um ho vilde ha hono. De va no alti kji te segja nei imot di, ein sleke Kar va kji missbjøand henne, o hona laga se te o vart mæ hono heim. Bryllaup held han mæ henne trast, so so han hadde løvt se te. Heimafulde va kji mykji stor ell gresk, før ho hadde kji meir en dæ, ho sto o gjekk i; men ho va ei nausin Gjente o ferm o netthendt, i ko ho to se fere mæ.
So levde dei ihop i Hugna o Gle’e i væl so eit Aar, o han hadde likt henne bere Dagen kor, før ho va tru o snill imot hono.
Den Børgaren, so hadde vare mæ hono, daa han skjerseilte, va Grannin hass. Dei aatte kor sin glupe Gard eit lite Snertand ovafyr By’n, o grekst oj grepa hadde dei dæ baae tvo. Ei Gong to denne Grannin hass te orda uttum, um, at dene Børgarfrua, va vørti, inkje va so tru o snill, so Mann hennar meinte, o bau se te vaaga alt, han atte o hadde paa dæ, at han skulde vera go fere faa taa henne Gulkje’e hennar. Mann vaagde imot; dei sette Gard mot Gard: den, sa vann, skulde hava baae Garadn mæ Bu o Bøling o kor biande
