vaggla han se paa Sengjistølpa; rett so dæ va sat han uppaa Bordkrunun, o rae hadde han mykji o svalle um.
Men daa dæ kveldast, fall Ikødnhamen taa hono, o han vart ein unge, fine Prins. I dei gyllande Skoge, sa han, va dæ ei vond Gjyger, so hadde kasta Ikødnham paa han, di han ikji vilde gjifte se mæ henne. Ette murt hadde ho ingjir Magt over han; men te kor Morgo i Solsprettingen laut han taka attpaa se Ikodnhamen.
Daa ei Ti va le-in, vart dæ te di, at Prinsessa skulde ha Sutter-o-Sørg; men den Ti dei vørto truløvde, ba han henne baade vent o væl um, at ho alder skulde tende i Lyse o koma vilje sjaa han; før daa vørto dei olykkele bæi tvu. Hona løvdist te di. Men ei Gong han søv so tungt, so ho tytte, va ho kji go fere aga se lenger. Ho sto uppatt ifraa hono, kveikte i eit Lyse o stelte se burt aat Legun. Han va so før mykji fine, at ho lutte se over han o vilde sjaa han endaa bere; daa drøypte ho try Ljøsdrøp nepaa Bringa hass. „Nei, ti gjorde du detta daa?“ skreik han: „e hadde att berre tryaa Daga, før e ha vøre frelst; men no lyt e te Gjygeren i dei gjyllande Skoge. Dit røkk du alder, før ner du um Kvelden kvile o kjem paa høge Bein, fer du so langt teatters, so du um Dagen for fram.“ I di sama snart han ut, o burte va han.
Prinsessa gjekk suttra o tuttra o gret o stunda paa, at han skulde koma atte; men han va o vart burte. Te Slutnings vart ho so sutefull o orole, at ho ikji va go fere stogge heime, men ba Terna si vera mæ se aat dei gjyllande Skoge. Hona fekk mæ se ei Ale mæ Strie, ei mæ Hempe o ei mæ Lerist, o so sette dei i Vegen. Dei vandra baade langt o lengji, te Foten saarna o Mote
