artige Sala og Beksl. Thronde’n less som han inkji saag dena Straue helde han, men starta o sleit aa vilde faa upp Peingskrine. So kom dæ ei gamal Hurre akan i eit Deigtrøg. Ho hadde ein Stav i kor Hønd aa heldt paa pigga se fram, mest som naar ein æk paa Piggkjølkji. „E naar deim væl att, e naar deim væl att!“ sa ho. „Jammen sannt naar du dei att!“ svara Thronde’n te. Daa han no vart stird te, va dæ kji anna ei Taag, han hadde i Hønden. Ha han vøre go te helde Kjafte si han, so ha han vørte ein rik Mann.
Dæ gjikk før meister snodigt te mæ ’o Aadne sist paa han levde. Han vart so tvert burte før dei. Dei leitte aa dei leitte allestan, fongo jamvæl laant Kjyrkjiklukkudn i Gol aa ringde ette ’o. Daa han hadde vøre burte utimot seks Viku, kom han att ruggan. Trast ette lagdes han aa døydde, som dei tøtte. So laga dei daa te Likferds ette hono, som ette eit anna Meniskji; men daa dei foro aat Kjyrkjun mæ Likji, aa dei komo aat Hahaug – so kallas ein trillende rund Haug, som ligg tett ve Golingsbrune aa æ paa Skapna, som ei drustele Valdreskølluve – daa Likferde kom dit, skrahla dæ inni Haugji: „Høvtunadn gjera Likferd ette ein Orekubbe!“ Daa dei boro Like igjøno Porten aa komo innpaa innvigd Jord mæ di, vart dæ so lett som ein Vøtt, aa dæ skramla aa ramla ni Kjistun. Detta syntes alle va nøggle aa artigt, aa dei ha vilja øfna Kjista aa sett ette, koss dæ hadde se; men han Steingrim, ellste Son hass Aadne, sette se so heilt imot di, aa dæ mæ so vart dæ kji noko taa di.
Eit Par Aar ette Likferde hadde vøre, kom han Aadne att te henne Kari Tippebrøta, Huskjeringen hass.
