so mykji, at ho bløgga se, o i di sama vart ho te ei fine Jomfrue atte, o no hadde kji Gjygere nokor Magt me henne meir. Du kann tru, de vart noko te Gle’e paa dei tvu, so no treftist; men han laut gjøyme ho i Kvednahuse i mange Daga. Daa han hadde faatt gjort Klæo paa henne, to han ho mæ se aat Kungsgarde, o daa va ho so fin, at alder nokon hadde sett Makin hennar. So sporde han den gamble Gjygere daa, kodan Dom dei skulde hava, so vilde gjera Ende paa slekt eit Liv. „O, dei skulde brennast i Svavel o Tjørø,“ svara ho – før Stygdøtte hennar va vørti so gresk o fine, at ho ikji kjende henne atte. So sporde han Døtte aat Gjygeren dæ sama. „O, dei skulde rullast ihel i ei Spikartynne,“ svara hona. No hadde dei lagt paa Domen aat se sjølva bæa Ruggudn. Soleise gjekk dæ mæ dei ogso: den gamble vart brend i Svavel o Tjøro, o hi vart rulla ihel i ei Spikartynne.
No gjengo dei aat Ørmshaga skulde sjaa, kost dæ sto te mæ Gute. Ørmadn hadde alder ænnst hono; han va kji saka i di, han hadde vørte skulda fore, maa veta, o no, daa Gjygere va dau, fekk han atte Syne si o kom te sjaa like so gøtt so før.
Sia stelte Kungsson se te halde Bryllaup mæ dei fine Jomfruun. O dei tura i fire Fjurtadaga, so dæ spordist over sjau Kungerikjo. Est dei kji ha fraa-se-tura, so ture dei væl enno, før e va kji mæ dei lenger.
