Su’n aat Vatne, spurde Guten atte: „Køst leve Syste mi no?“ sa’n. „O ho leve væl,“ sa Gjygere. „Ko seie Bror min no?“ sa Stygdøtte atte. „O, no seie han, du ska stupe de uti Sjøen no,“ svara Trøllegjygere atte. „Ja, dæ Bror min be me, vil e gjera,“ sa Stygdøtte o stufte se te uti Sjøen; men i di sama ho kom neaat Vatsmaale, vart ho te ei Ønd.
Den Ti dei komo te Lands, møtte Kungsson dei nepaa Stronden; men daa han saag, at Guten ikji hadde slekt Fulgji mæ, so han hadde tala um, trudde Kungsson, han hadde løge i han, o hadde Tenaradn si te taka o kaste han aav burti ein Ørmshage. Sjøl laut han gjifte se ma desse Trølle, so te hono va komin, so so han meinte, han hadde løft se te; men han vart so hugsaar o sutefull, at han ikji va go fere vera role inne nokon Dag.
Tett burtai Kungsgarde va dæ so so eit Kvednahus, o der va dæ ein Gut, so kokte o laga te Mat aat Mulnare. Fyste Thorsda’skvelden ette Gjygerdøtte va komi aat Kungsgarde, kom dæ flaskrand o fljøgand ei Ønd igjøno eit Sløk o te inni de Rumme, so dene Omagin sto o kokte i. Ho sette se i Peisen, o i di sama ho hadde sett se der, vart ho te ei fine Jomfrue. So to ho ne Kamben o ta te kjembe Haare sitt: da va so langt o fint o so gult, at dæ va skjele, so dæ skull drøsja Gull or di, ve ho kjemde dæ. Han vart standand einstirand paa ho; han hadde alder set noko sa sint før so dene Jomfrua, tytte han. So hadde han treft te lagt ifraa se Tvøro, før han hadde pynta taa henne. So to ho Tvøro, o so sa ho: „Gu’ velsigne Kokken,“ sa ho, „han esla me Tvøra han; men tvyvørte dæ stygge, leie Trølle, so paa Kungens Arm ligge, der e
