Tre, so sto beint uppivy ein Vatsdipil, steig so Kungsson ne taa Heste seno vilde vatne ’o. Der vart han vare eit Belæte, so va so sværandis fint, nie Vatskjeldun. Daa han vart stird uppivy se, fekk han Auga paa ein omogele fine Gut, so sat imyljo Greino paa eit Tre. Han ba han stige ne te se. „Dæ va mykje so sine du æ,“ sa Kungsson. „O nei, e æ nokk ikje fine,“ sa Omagin, „men e har ei Syste, ho æ fine ho, skulde du sjaa.“ „Ja, est ho æ finar, en du æ, so vill e ha ho e,“ sa hin. „Ja, ho æ mykji finare,“ sa Guten. „Ja ja, daa faar du gaa heimatt ette henne, o hona ska daa bli Kjeringe mi,“ svara Kungsson.
Dæ vart no mykji te Gle’e paa henne mæ, den Ti Bror hennar kom heimatte, o sa taa, at ho skulde faa blia Drøninge i Lande o sleppe leva lenger hjaa dei sinte Stygmoren sene; kasta taa se dei Pløggefilludn, ho gjekk mæ, o hadde attpaa se dei ulagle greskji Klæd, so ho hadde faatt hjaa rette Mor sinnar. So sette dei i Vegen.
Men Gjygere vilde ogso bli mæ mæ seno Døtte, o dæ va no kji nokon, so tørde segja nei te henne, maa veta. Men no bar dæ so te, at dei løto over eit ulagle stort Vatn, før dei komo aat Kungsgarde, o den Ti dei vøro komne eit Stykkji paa Vegen, skafte den slemme Gjygere Stygdøtte si um, so ho inkji høyrde anna dæ, so Gjygere sjøl sa, o Guten gjorde ho blind. Daa dei hadde rott ei Ri, sporde han ette kost Syste si levde. „O, ho leve væl,“ sa Gjygere. Syste hass saag, han lea paa Lepadn, ho skjønte han tala, men høyrde kji, ko han sa. „Ko seie Bror min no?“ sa ho. „O, no seie han, du ska ha taa de Sylkjikjolen, du fekk hjaa Mor dinnar, o gjeva han te Dotte minnar,“ svara Gjygere. „Ja dæ
