Gofar aat dei Jigjere som me minnast, rei igjeno Rossbugen,
kom de fram ein stor Jutul me eit Sylvstaup
i Høndenn, han vilde skjenkje hono Jigjer. Men han
Jigjer va ’ki so einføldig at han drakk; han tok imot
Staupe aa skvette Drykken attover Oksle si aa rei me
di i dragande Tan. Daa skreik Jutulen: „Einbein,
tak han du!“ I di sama kom de fram ein Mann som
hadde berre ein Fot, aa han hoppa aa skaut se rund
umkring han Jigjer, so at han inki kunna koma derifraa,
han rei berre ikring aa ikring. Men teslutte va
de ein burte i ein Haug, som anti vilde hono Jigjer
væl ell Jutule ille, han skreik: „Ri paa det ala aa inki paa
de harde.“ Daa rei han Jigjer aav inn paa ein Rugaaker,
aa paa den hadde ’ki Einbein Magt te aa koma.
„Aa ja, so læt han hava de daa!“ skreik Jutulen burte
i i ein Haug, „han ska ’ki seta væl taa di kor so va.“
Daa vart han Einbein burte, aa han Jigjer rei sin
Veg me Staupe. Men dei ha ’ki hatt skile nokor go
Lykke me se dei, som ha hatt Eigne over detta Staupe.
De finnst enno, aa unde Botte paa di staar de noko
underle Stempla som ingin ha kunna lese.“
Midt uppaa Bergsaase e de eit lite Tjedn. I
desse Tjedne va de ein Orm, aa han hadde vøkse aa
vorte so stor, at han fyllde heile Tjedne. Teslutte vart
de so trongt, at han fekk ikki Rum. Daa kraup han
upp aa rann neover Aasen. Han va so digar som ein
gilde Timberstokk, aa Lengde hadde han derette. De
va heirsle aa sjaa, koss han lekkja se neover Reinudn
