skrevs over han, o so flaug han i Vegen me hono, so de suste ikringo Øyro hass. Men Fantebøygen vart no snart leidt. „E ska faa Presten te fortala se, so ska e kaste han taa,“ tenkte Styggen. „Hvad beder Hr. Peder til Morgenbøn idag?“ sa han, – dei voro komne beint uppyvi eit Vatn, o so seilte han se tett ne’aat Vassmaale. „Højere op og fortere frem, din Djævel!“ svara Peder Dass, – han va ’ki go narre han.
Ner Hr. Lars vilde ha hogge Ve ell Timber, so gikk han aat Skoge me ei erliti Oks i Ølbøgskreki. Alle dei Trjøne, han vilde ha ne, merkte han bere lite med Oksenibbunn; Fan laut støra ne, o de gjorde han um Natte. Um Mørgo’en, ner Husmennadn komo aat Skoge me Hesta o Sle’a, laago Trjøne kvista o uppreidde.
Men han fekk no ’ki ha denna Magte før inki, han Lars heldan. Kor einaste Thorsdagskveld gikk han aat Kyrkjunn o va der ei go Ri; men ko han gjorde der, va de ingin, som visste. Ner han kom innatt, va han sneitt o bleik o va ’ki go te tala paa ei lang Stund. Prestfruga baade gret o ba o truga o lokka; men fekk ho veta de daa! Ho heltst me allo dei Tenaro, ho hadde, at dei skulde gaa ette Preste o lure; men dei akta se vel; sjøl va ho den ræddaste. Jau te all Slutt hadde ho faatt se ei Tenestgjente, som va hjartognar en hene; men de va no ’ki anna en Einfoldigheite, før ho tok Øling[1]. Prestfruga vende ’ki att me o eggje ho upp ø løva baade søtt o gødt, baade etand o slitand, te ho fekk henne ette. Men fyst hadde ho løte sverja paa, at ho skulde ’ki uppedaga se ell
- ↑ d. e. let seg lokka; Øling, av øla, ølte (tjukk l), lokka, telja til nokot (galet). Den som tek Øling heiter „eit Øle.“
