segja, kem ho va utgjord ifraa. – Daa Presten kom utatt or Kyrkjunn, saag han denna Døtten burtimyljo Krøsso paa Kyrkjegarde. „E de Følk, ell e de Fansdom?“ sa han. Gjenta tagde still, som Fruga hadde be’e ho. „Svara trast, ell ogso mana e de ne,“ sa Hr. Lars. Alder knatt de i henne. So mana han ho ne aat Knjøno; aanei, de let alder i henne ei Gaang. So mana han henne ne aat Mjærmo. Endaa svara ho ’ki. So mana han henne ne radt uppunde Hoko. Daa tala ho, – gret o ba, at han skulde sleppe ho uppatt; men de va vel seint, ho va komi so djupt, at de ’ki sto i hass Magt aa taka ho uppatt. „Men soleine kann du likevel ikki staa,“ sa Hr. Lars; „les Fadervaare ditt, so faar e støyte de ne.“ Ho les, soso ho va go te, – likesom den, so heng ette ei Hønd i Isbrun’n o kjenne, at han trast lyt søkke. Daa ho hadde sagt Amen, lykta Tørva se over ho. Si’a den Kvelden fekk Presten Fre før Frugunn seno[1].
Hr. Lars va Meister te o aka. Ner han for te ell ifraa Anekskyrkjo si, reiste han som ein Skimt um Gardadn. Ein Synndag um Sumaren va de Messe ve Fystrokyrkja. Daa Messa va ute o Hr. Lars va rei’og. heimatt, kasta han se uppi Kjerra o garta te Heste, o i Vegen bar de, so at Skjussmannen mest ikki va go te hange paa. Kyrkjeølmugin, som sto o stirde ette hono, syntist, at Hesten ikki rørde ve Jorde, anna en paa ender o einkort Bakkerese. Før Mann, som sat attapaa, fekk set se um, vøro dei alt paa Einangskleivenn beint før dei Grøn’n, som staar i yttre Vegabradde
- ↑ Dativ av sin. Soleides ogso, meno og heno.
