Vanbenko[1], kor han kunna. Dei Jomfrugudn som
bygde Kyrkja, fingo heldan inki hava Fre før hono,
men dei varde se no væl, taa di dei voro reina aa
kunna myki. Daa Kyrkja va mest rei’og, de va ’ki
att anna ell Torne, so vaagde Jutullen me dei, at han
skulde dra ein Stein paa Jødndrøgenn[2] sino or Ravnbergo
like so stor som Kyrkja aa reise han upp attaat
te aa skyggje før henne; detta skulde han ha gjort, fyrr
Kyrkja va taabygd. Ja, han gikk aat Ravnbergo aa
støkkte[3] taa ein Stein fullt so stor som ei Kyrkje aa
la’e han paa Drøge, aa rugga me hono, so Vatne
skvelja ikringo han. Men daa han hadde drage han
ei Mil aa hadde att berre ein Fjordung, so ringde de
i Uneskyrkjunn. Daa Jutullen høyrde Klukkudn, braastana
han so tvert, at Drøghumulen[4] datt aav, aa
Steinen sprakk i tvau Stykko. Han vart so sinna, att
han valt attende aa rivna; Hatten hass trilla inn paa
ein Grunne, der vart han liggjandis me de halve taa
Pølle over Vatsmaale, aa der ligg han enno.
Slidreklukkudn era beste Klukkudn som finnast paa
lang Lei; dei hava slikt Ljø at de gjere godt aa høyre
dei, men dei era ’ki lika i Ljø’e; den eine e meir blaut
aa vekjømele[5] en hi, som læt hardare aa sterkare.
