de vanta me Salt,
aa de vanta me alt.
E ska halde paa,
aa vesle Guten græt’e daa!
Ho Kari sat i Eldhuse aa trinsa paa ein Leiv, daa ho høyrde Stuten. Ho la’e Kjevle or Fange aa sto upp aa gikk ut i Døre aa svara me Stute, so de ljømde i Aaseggjo:
Gjenta mi du!
skunde de skunde de vestatte du!
Mjølki renn
aa Leiven brenn –
Sulle du Baadne te Mamma kjem!
Hin Dagen i Graalysingenn sette ho te Støls me ei Matklyv.
Um Lag ei Fjordungslengd nordafør Uneskyrkjunn
staar de upp or Fjorde ein stor Sein paa Skapna som
ein Hatt; dei kalle han Jutulhatten, aa de gaar ei Segn
um han, som e her ska fortelja.
De va i gamal Ti tvær Jomfrugo som bygde upp Uneskyrkja. Men de va ein Jutul i Bygdenn som va so usnyrtele stor, at han ’ki fekk Rum te aa gaa aleis, en han laut va’ midt ette Fjorde, daa naadde Vatne uppaa’ Oklo, aa paa Smalleggen der de va djupast; men nær han kom aat Vangsmjøsenn, naadde de uppaa Kne. Detta Trølle gjorde myki Mein, han syntest de va løgle aa preinast[1] me Folk aa gjera
- ↑ gjera Prettor.
