lling paa dei Maata, at ho heta ein Stein, slepte
nie Vatne i Spanne o rørde paa me Mjøl. Mann
hennar pusla o stelte me Lagging. Ei Gaang sto ho
saag paa han lagga, segja dei. Ho syntist, at de bar
skjeivt i Vegen, tok Kjeralde taa hono o la Vinkelen
paa. „E de ette Vinkel detta, din Hund?“ sa ho o
la te hono unde Øyra me Kjeralde, so han tvingla.
Stakkarskroken va no ’ki so mæt, at han dugde te
jule henne upp, dæme laut han taale de. Men ei
Gaang gjorde ho eit Karsstrek, som ho ’ki slapp so
vel taa. De va daa ho ei Natt sette over Fjorden,
braut se inni Stabure paa Nesja o stal; daa laut
ho paa Tukthuse ei Vende.
De tente ei Gaang i Prestgarde ein Gut som
eitte Ola. Han hadde kome te faa slek Hug te ei
Gjente, som eitte Jartru[1], at han vilde ha ho, kost
han skulde bera se aat. Men Olykka va, at ho slett
ikki vilde veta taa hono. So fann han paa den Raae,
at han gikk fere henne teskogs ei Gaang, ho skulde
sta leite ette noko Krøtør. Daa ho kom gangandis
ein Stig igjeno Skogen i si Einvørdsleheit, laag han
burtunde noko Busko, slo eit ukjennele Maal i se o
rofte: „Gift de Jartru!“ Ho stansa lite o lydde;
men si’a gikk ho like radt. „Gift de Jartru!“ sa de
- ↑ i gamle Kalvskinnbrev finnst imist Jarðþrud og Geirþrud. Nær det læter „Jartru“ er det urett aa skriva „Gjertrud,“ som elles er vanlegt.
