ei Gaang te burti Skoge. Ho vart daa standand
lite, eintenkt paa detta; men so sa ho: „Kem ska
e ha daa?“ „Han Ola Prestguten,“ svara de burti
Skoge. Aa ja ner de e so laga, so faar de vel ’ki
hjølpe, tenkte ho Jartru; o daa Guten si’a fridde
uppatt, fekk han ho me.
De sto ein Dans burti Vikenn i Kveld;
alt va utaa Maata.
Gutadn voro so ville som Fe,
o Gjentudn vøro kaata.
Spelemann kunna laate bra,
de kunna me førnemja,
baade so som Kraaka gjæl,
o Bergulven han remja.
Fela va gjord føruta Kniv
o Bøgin taa ei Vi’o;
de ljøma utover heile vaar Bygd,
o svara i Berg o i Li’o.
Stallen va gjord taa eit Bekarhødn,
va krokutt i baa’o Endo;
Hælsen va gjord taa ein Bikkjefot,
der prilla dei paa me Hendo.
Rett som han paa Basen strauk,
so prilla han paa Kvinten me Fingo;
de let som Ulven um Vintersti,
ner Svulten han mon tvinge.
