So va de i ein Dans, ho va komi te danse ette dessa Laatte, o alder vilde ho slutte. Ner den eine Karen hadde dansa me henne, te han ’ki va go te meir, treiv ein an ein henne att, o soleine heldt de paa, te ho hadde trøytta alle Karadn, som voro i dei Danse. Daa den sidste va rei’og te sleppe henne, kom de inn ein Kar, som ingin kjende, treiv ho, o tok te danse me henne. Daa dei hadde gange nokre Ringa, tok han te snu henne so nisammele, at ho gikk som ein Kvednakall; teslutte snudde han ho lykt uppi Take, o der hekk ho – dau. Si’a vart de forboe o laate denna Laatten; men de finnst daa eingon enno, som kann einkort Veke taa hono.
Karslignar Kvennfølk en gamle Hansegara ha de
vel ’ki fønnist her i Bygdenn, endaa de ha vøre
mangei, som ha, vøre før se. Stor o sterk va ho,
brei’eksla o storhenda som nokon Kar. Unde Stakke
hadde ho semska Bukkeskinnsknebrok, o ve Belte Kniv o
Kni’skjei. Gjera Spenninga, Høveldre[1] Klava o slekt,
som fell ein Kar te o gjera nefere paa ein Gard,
de va Hansegara likeso go te som nokon skørin i Kars
Klæ’o. Hona gjorde Sko ogso; dei va alti ’ki myki
sine; men sterki va dei vissa. Um Sumaren gikk ho
burti Fjello o stanga Finntøpp[2]. Ho hadde daa me
se ein Mjølpøse o eit Vasspann, o so kokte ho Vel-
