se Mann sjøl. Han laut leie dei innatt, o no løto dei sita radt tekvelds me kor si lunka vaat Fille v bløyte paa Augo si, før dei fingo dei uppatt.
Han Knut Bergi vart ein velhaldin Mann; han va nanmgjetin i Bygdenn taa Manndome seno. Stabur o Kjellar va alder tome hjaa hono. No toko Storkaradn deruti Aurdal, – Presten o Skrivaren o Lesmann o Fauten o dei, –, no toko dei se fere o reise te Bergi te hono Knut obedne te Gjestebøs ei Gaang i Aare, taa di dei fyste stundo paa gamall Mat. Han gjorde dei daa tegoe me Spekiflesk o Spekikjøt o Rakfisk, gamalt Øl o Brennevin o meir slekt, so myki som dei vilde hava. Men dei vøro so obljuge te o øyeleggje, at han teslutte ’ki brydde se um halde Gjestebø aat, dei meir. Ein Sumar, dei komo attrekand, sette han dei te Bords paa Spekiflesk som va so ramt, at de va gular en de gulaste Smør, Spekikjøt, som va so hardt o turt, at de va Oraa baade skjera o tyggje de, Rakfisk, som va so gamall o ul, at de teva langa Lei’e taa hono. Gamalløst, som va so sterk, at de kvein attme Øyro, ner ein smakte paa han, o, Flatbrø, som va so hellesteikt, at de va, som ein skulde tøgge paa ein Skosole. Istan før Brennevin skjenkte han dei skire Gamalløstlakin. Men neimen um dei førde se meir en høvele den Gaange. Daa dei hadde ete, sette dei aav burti Bjørlehaugadn te o skjøte Hara. Han Knut va me. Børsa si hadde han sjøl laga vel te fereaat. Te Flint hadde han sett i ei Østeskørpe, o te Fengikrut hadde han lagt paa ein turr Fesosøpp. Men han skulde ’ki faa Løv skjøte han, anna en ner Storkaradn hadde skøte miste. Hara va de fullt taa; men de va ’ki fale før
