kom ’ki Guten att. Men Krøtøre slogo se otor o vilde
’ki passe se heimatt te Kvelde. Draatten vart ussel o
tjonin, o ho Mari sjøl vart klen o skrangli o faadna[1]
burt meir o meir. Daa dei bufløtte heimatt um Hausten,
va ho so otorkomi, at han Store-Tøstein Vøle
greifte rund um Live paa henne, daa han lyfte henne
ne or Sale. Før Veten kom, laag ho unde Tørvunn.
De fannst ingin, som sto gamle Svænese i o mana
o gjera ette o slekt; difør gingo no Folk te hono allestan
ifraa, ner de va noko leidt paafære. Ei Gaang
vart de støle noko ifraa ein Mann nordi Bygdenn.
Han gikk daa te Svænese o fekk han te gjera ette.
Han hadde alti Svartekunstboke, so de va uvandt me
di. Men denne Gaange va de lite meint likevel, taa
di Tjuven ogso hadde Svartekunstboke. Svænesen løyste
fyst tvo taa Englo si o sende ette hono. Men Tjuven
kom inki. So løyste han fire o sende ette hono. Aa nei,
de munte inki. So løyste han aatte. Men endaa kom
’ki Tjuven. „Ja detta bli ein fale Leik,“ sa han.
„Ska e løyse allesamne, so bli de ei heit Hære[2], før
e faar bønde dei att. De e fale; men de faar ’ki
hjølpe, e faar vaage de lel.“ O derme løyste han allesamne.
Men, daa vart de varmt ikringo han. Heile
Stogo rugga, de knaka i kor einaste Nøv, Stokkadn
