’ki Skjeie ifraa se, før Fate vøro tømde. Daa rugga
han Lars testøls uppigjeno dei stupande bratte Bakkadn.
„Tvy før eit Høltrølll[1]!“ sa Kraamkaren; han kasta
upp Pe’ingbole si. „Aa e vil nok ikki ha korki Skreppa
ell Pe’ingadn di e,“ sa Summelengiskjeringi. „Men du
kann læta me faa eit taa finaste Sylkipløggo di;“ O te
di vart de.
Daa han Lars va komin uppi Grønmørki mest uppaa Flataasen, møtte de hono Make; de va ein Bjødn. Ingin va rædd, ingin vilde gaa taa Vegi. So stana Bjødn, so stana han Lars me. So gliste Bjødn, so gliste han Lars me. So reis Bjødn upp paa Bakføtadn o slo ut me Framlabbo; ja han Lars fæmde[2] ogso ut me Armo, o so gingo dei imot hinan o toko Ryggjetak. Bjødn klemde sterkt; men han Lars klemde endaa sterkar. So nuppa Bjødn han Lars te aat eine Vegabradde; men so nuppa han Lars Bjødn, atte aat heno Vegabradde. „Hurrurrurrr!“ grurde[3] Bjødn. „Hurrurrurrr!“ grurde han Lars me. Teslutte fleste Bjødn, o so fleste han Lars me. So sette dei se ein paa kor Sie aat Vegi o saago paa hinan. Um ei liti Ri luska Bjødn ne’over, o han Lars lakka sin Veg vestover paa Stølen ette Brimkløvenn o kom heimatte ruggandis me henne paa Ekslo si um Kvelden. Ei Brimkløv held um Lag 80 Pøtta o veg um Lag 170
Skaalpund me Flæsko o alt.
