melengiskjeringi. „Ja kann du skaffe Kar, som et upp denna Grauten i ei Gaang, so vaaga e Skreppa mi o tie Dalar attpaa e,“ sa Kraamkaren. Kjeringi sette tie Dalar imot, o dei handslogost paa detta. No skikka ho Bø te hono Lars Bakke, de va fælaste Ovnøyta[1] te o eta, som fannst i Grendenn. Han hadde ete upp Garden sin paa ein liten Plass nær, o no va han rei’og te gaa ifraa hono me. Men aat han som ein Hest, so sleit han ogso som ein Hest. Dei segja, at han fekk Styrkin sin taa di, at Mor hass ga hono Maramjølk, de fyste som han fekk, daa han va komin te Verd’n. O ner han vart lite full o tok te skaka se o modde se, brukte han ogso o segja: „Gud signe ho Mor,“ som ga me fyste Drykken!“ Han va kleis[2], so at de va reint løgle o høyre paa han, ner han hadde lite i Huvue o va vortin svøllog[3]. Tok de daa nokre taa gildaste Karo i Armadn hass o vilde halde Styr paa hono, so skok han dei, so dei tvingla eit hit anna dit.
Jau han Lars kom te Summelengi; men han fekk ’ki veta Vaagilse. Kjeringi auste upp Grauten i eit Trøg o sette han paa Bordsendin. Støste Fate, ho hadde, sette ho utme, fullt me Grautevæte[4]. „Set de burti Hægsæte o dugurde du Lars,“ sa ho. „Du faar eta Mettin din no, for e vil faa de te o gaa paa Stølen ette ei Brimkløv; de ha vørte slut paa Grautesuvle meno.“ – Jau, han Lars sette se te o eta. Kraamkaren sat o saag paa. Men han Lars la
