høyre nugun Dunder ell sjaa nugun Ljoskje.“ Blessommen skulde nok inkje gløyme detta, aa saa tok han uppigjønom Bakkjen aat Heime sine. Litegrann ette tok de te aa dundre burte i Prestbergje. Da hadde han gløymt, kaa Jutulen sa, aa snudde lite paa Hugue. So saag han baae Jutuldørann paa vi Vegg aa Jutulen midt i Dørenn – de da Mannen, som hadde skjussa han. Men si’a den Tie sat Hugue skakt paa Jehans Blessom, for de han inkje hadde akta meir paa Ordom aat Jutule.
Ein Gong kom Sante Ola aat Vaagaa aa kristna Folke. Da døm for te aa kjøre Timber aat Kyrkjunn, vart Jutulen sinna aa vilde øyeleggje alt samen. Vaagveren laut gjera de Forlike me Jutule, at døm skulde faa Lov te aa byggje Kyrkja upp; men so skulde Jutulen kaste tri Steine ette Kyrkjetorne, aa raaka han de, skulde de inkje byggjast upp att.
Julkvelden vart Kyrkja ferdog. So for døm te aa time Helgje inn. Da Jutulen høyrde de, da han inkje sein. Han greip ein stor Stein, som han ha lagt ferdog for aa kaste. Men Steinen gjekk reint for langt, like over Finna. Andre Gongen skulde han vera varare, men da naadde inkje Steinen fram. So vart Jutulen fysst rigtogt sinna. Kjeringje hass hadde netupp kinna Smør, aa saa treiv han heile Smørknoa aa kasta ette Torne. Men Smøre vart te ein Stein paa Veigje, aa den Steinen staar enno paa høgre Sia taa Kyrkjeporte paa Vaagaa. Men Jutulen saag ingen naagaa meire te, han flutte fell, førde han inkje kunde traatte
Laate taa Kyrkjeklukkom.
