De e visst inte mange her i Dala, som inte ha hørt giti Jutulla i Holbergje; men de e fell faae som ha hørt heile Sagne, aa da de kanskje kann vera fleire, som ha Hug te høre de, so ska e no fortelja de slikt som e ha hørt de.
Trast ogofør Svatsom-Kyrkjenn e de ein Gard, som eite Hole. Eit lite Stykki lenger uppi Dala e de ein Bergjesnabbe, som skyt so langt fram, at han mest stengje Dalen; de Berge kalle døm Holberge. Her budde de ein Jutul langt atti Verd’n. Han hadde faatt Dotter deres paa Hole te. Kjering, aa solessen da han my’e der.
Ein Gaang da han me Versar sine aa slo nepaa ein Voll der. Døm tok te midt paa Volla, aat snart tok døm te aa gaa i Ring. Mannen gjekk fyri, aa Jutullen som gjekk ette fekk solessen den lengste Skora. Han slo no alt han orka, men enda saag han, at de inte va Botvon aa fylgje me. Han tok da te aa bera se ille: „nei du gaar so ringomskaar du, at han bli spyttand Blo den som ette gaar,“ sa’e han. – De va godt Ver, aa so laut døm snart te aa høye. „E skyne inte di Aatferd,“ sa’e Jutullen, „du slær naar de e godt Ver, du høye naar de e godt Ver, aa de brenn alder upp Fore ditt; men e slær, naar de regne, aa høye, naar de regne, aa e skvette paa de Vatn; enda brenn de upp.“
Ein Gaang hadde Jutullen lotsaadt[1] paa Hole.
- ↑ i Orig. laatsaat; av saa og Lut; jf. Lutbruk og „aa setja te Lutars“ f. Ex. Jordeple.
