greip da Økse,“ men han va so tulle i Hugue, at han høgg i Mist. Fysst de tre’a Høgge gjorde de aav me henna. So kasta han Økse like i Elve aa la uppover aat Skagsnebb (eit høgt Fjell tett ve Kyrkja). Der sat han lite aa saag neover aat Kyrkjunn, so stupte han seg utover, for han tykte, naar han hadde drepe den, han helt mest taa, so hadde han inkje meir aa aa leva ette.
Men paa Gravenn henna Anne Kleppe voks de upp tri Tre, soless som ho ba um, aa Kyrkjemuren e for lengje sia flytt, so Grave hennar no e paa Kyrkjegarde. Men no e Tree burte; de taalaast so smaatt um, at ein ell an’ taa den stolte Slekte ha ti døm burt, for de han inkje vilde haa, slikt Minne paa Slekte si. Men la døm taa’ Tre’e! keim Anne Kleppe va, gløymest inkje paa Vaagaa so snart! De livi Folk paa Vaagaa enno, som forsikra, døm ha set Tre’e paa Gravenn henna Anne, da døm va Baan.
Tett ve Kyrkjunn paa Vaagaa e de eit stort Berg, som e undele aa sjaa te for døm, som ser de for fysste Gongen. Detta Berge endast nesti i tvo dubbelte Døra – slike som ein notedags kann sjaa i Byom aa sjaa store Folk hellest au. Aa store Folk ha de livt der i gamle Daagaa, de e visst, for der budde ein Jutul, som va reint namnspurd. Han va snill aa viljug mot Folk, naar døm berre inkje gjorde honom imot, men, gjekk døm iveigen for honom, saa kunde døm like saa
