Golve der aa leikte se; denne tok han Far uppi Fange sitt aa song aat henne, aa so spurde han ho paasidst, um ho vilde vera Gjenta hass. „Nei ho e so reint forlitol aat de, maata,“ sa’ e More, „men hadde du kome fyrr, so kanskje hadde du faatt eldste Dotter mi, ho vart gift i Vaar.“
„Nei, e lyt fell sjaa sta aat Karom mine att, e,“ sa’e han Far da paasidst. „Ja han kjøm snart heim te Nons Kallen min no,“ sa’e Huldre, „aa de e som de raake te me honom; dersom Sinne stakk han, so va de ikkje bra for de vera her, naar han kom.“ So ba han Far ho leva væl aa strauk att.
Kaa si’ døkk um detta, døkk som ikkje vil tru, at de finnst Hulder te? Døkk lyt nok tegja no, tenkje e, for heile Bygde veit de, at gamle Far min alder ha fare korkje me Lygn ell Vas, aa i Dag ha han sjøl synt me Flekken, som Garden sto paa.
Elles e de fleire me, som ha set Von te, at de finnst Hulder paa Glombakka. Han gamle Jehans Glombakka, som va Husmann der unde Preste, i Petersen si Ti, saag ein Gaang ein Vaar, da han hadde klivi uppaa ein taa dessa store Steinom, at døm pløgde uppaa Høgstule, aa da sto de me for Plogje ein taa Hestom aat Preste, som hadde vorte burte Hausten fyrr. „Aa e du der stakkar,“ sa’e han Jehans. Hesten kneggja, for han kjende Maale hass, men da han Jehans hoppa ne taa Steine aa skulde sta aa faa ti Gampen att, vart de burte alt ihop.
De e so mange som e handfallne paa, korles desse store Steinenn ska vera komne der. E er fell den einslege, som veit de; men no ska du faa veta de me.
