Far. „Thor signe de,“ svaaraa Kjeringje, „set de nepaa,“ sa’e ho aa sette fram ein Krakk. „Takk e fæ nok sitja,“ sa’e han Far, han gjekk burti Benken aa sette se. „E ha,ikkje visst taa, at oss hadde slike Granne her fyrr,“ sa’e han. „Nei de e fell so de,“ sa’e Kjeringje, „de e nok ikkje ofte oss fæ syne oss fram maata,“ sa’e ho. So. gjekk ho ut i Kleven aa kom fram att me ei rosa Skaal full me den feitaste Mjølk aa baud Far mine aa spurde um han va tysst. Far min tok Skaale aa drakk aa takka for go Mjølk; drakk meir aa takka for Skjenken. „Du e nok ikkje go te henne, trur e,“ sa’e Kjeringje, ho truga han meir. „De va ikkje vandt um aa vera go te dessa Mjølkenn,“ sa’e han Far, „so feit aa go Mjølk ha e alder drukkje fyrr.“ „Aa ja de e fell lite bære Dygd i Krytyrom vaare en i døkre kanskje,“ sa’ e Kjeringje.
Huldre aa han Far vart sitjande lengje, aa dem svalla um mangt aa myki. „Hadde du kome te sett Fjøse dit nord aa sø,“ sa’e ho ve han, „so hadde de naatt inni Garden vaar me eine Enda, aa de hadde vore leidt baade for oss aa døkk; Krytyre døkre hadde alder kome te faatt stande i Ro paa di Baasom som hadde vore att i Veigje for oss,“ sa’e ho. Ho førtalde honom, at um Somren fylgdest Krytyre deres i Hamn kvar Dag. Dem budde der stødt dem, sa’e ho, aa dem avla ikkje so lite Kønn hell; beste Aakeren va uppaa Høgstule. Osten som ho ysta paa fekk han smaakaa, aa den va reint overlag go; ho fortalde honom enda, korles ho laagaa han te, men de gløymde han reint burt att. De sprang ei litol Veltgjente[1] paa
- ↑ Veslegjente.
