de laut kvessast upp att. Skulde døm te rivi unda, som Sme’enn plæga bruke de, so hadde de tiki so lang Ti aav, at døm hadde vorte for seint ferdoge. Men Kjeringje visste Raa ho; ho la’e sjøl aat Smi’unn me Gampe aa tok ein Fot um Senn aa stakk fram i Avlen; so slapp ho rive unda.
E er viss paa, at de e sannt dette, for e ha sjøl høyrt de taa honom gamle Jør’n Jønndale, aa han hadde høyrt de me’ han va ung taa’ ei Korkjering der, som eitte Ragnhild aa ho laut veta de, for ho va kome fraa Lalm.
Har du vore so langt upp igjenom Dalen som aat Sætrom, so lyt du haa set Glombakkjen, der han ligg paa ein aarliten Haug tett ne ve Elve, aa du kjøm visst i Hug de me, at de ligg tri Steine, store som gilde Laave, tett framve Sele der. Paa dessa Glombakka e de ein Huldergard, som e no ska fortelja de lite um.
Du ha fell høyrt gjete di, at han Bestefar brukte Granngarden, som har Sæter tett framve Glombakka. De va soles han vandest uppover dit[1], aa Glombakkjen ha no høyrt Garde vaare te si’a. Men han Bestefar sette Sæterhuse uppi Bakka, aa der e de so laakt te Toft, at Huse vilde berre sige, aa derfor vilde han Far, da han va ikring tjuge Aar, endele flytja dem nepaa Haugen, der dem no staar. Han va da uppe
- ↑ fekk Vane til aa ferdast dit.
