store græske Garde, gikk han inn o ba um Hus snøggaste Natte over. Va de likt se de daa! Nei, han kunna reise hin o den i Vøld! – „De vilja vel ’ki kjøpe feskt heldan veit e?“ sa han Per. Utbygdingadn era haskar ette feskt en Kørpen. – Jau daa bo’o dei han ganske blidsle stane, o Kjeringi, ei brei feit Rulte, snudde se te Mann seno, ein tjukk, stormaga Gris, o tala laagt ve han. Mann vart me hono Per ut. Tynna vart uppslegi, Kjøte va meisterle, Prisen va ’ki før høg. „Jaja, du kann faa bli te imørgo, – me sko nok bli førlikte,“ sa Mann. Nei, meinte han Per; han hadde den Skikken, at han alder ba um ein Ting meir en ei Gaang; han vilde reise eit Stykki lenger um Kvelden. Tynna vart att; han Per fekk Pe’ingadn o reiste. Men paa Garde vart de Gjestebø trast, o ete vart de Natt o Dag so lengi Tynna vara; men Rova e Slutten paa Enda, o de va ho her me. Sprækaste Karadn i Bygdenn voro no paa Garde; dei vøro kjeike o kaate o svoro paa, at Valdrissen skulde faa Juling ei Gaang før Ølvøro, ner han kom att ifraa Byen, – sette se so te o drikke o spela. Trast derette kom de ein an Valdris farandis der førbi. Dei bo’o han helse hono Per o be’a han vera velkomin att; dei vilde daa tala ve han. Daa denna Valdrissen va komin vel utum Garden, møtte han hono Per. „Bære, uss! kost gaar de no me de!“ sa han. „Her paa desse Garde sit de full Stogo me spræki Kara o stunde paa de. Faa dei Tak i de, so skamslaa dei de. Fulg me te Byen att, so sko me laga de so, at de bli mange i Fulgie heimatte. – „Aa, alder rædd!“ sa han Per. „De e ’ki fale. Vilja dei tala ve me, sko dei faa.
