e bø’e hono fem Dalar for; Tremen kome i me ska ’ki den bi min.“ – Ait noko Tak ette stal Knut Bukken.
Ai Gong hadde han Torgjair Timbrekara, aa so vart han øllaus. So sa’e han te Karo, „no bi de gale, de e Ende paa Øle, men e ska sjaa te de bi Øl atte.“ So sette han Kønu si te aa tette Bryggjekjørølde, aa um Kvelden traiv han Baaten sin aa rodde sy igjøno ette Fjorde aa stal ai halv Tunne Malt i Prestgarde. Daa han kom attende, møtte han ain Kar, aa denne la’e te aa banne, at han skulde uppedaga, at han hadde vore burte aa stole. Torgjair vart forfæld aa ba Karen inki gjera de, „vil du lova me de, inki aa forføre me, so ska du faa ai halv Tunne Malt are Naatt. De vorto dai samde um. Um Naatte ette va Torgjair i Prestgarde atte aa stal ai Halvtunne te, aa den fekk hin Karen.
Han Torgjair fekk ain stussle Ende. Siste Venda han va ute aa stal, va han paa Nøs; her va han inne i Stolpehuse aa snugga umkring; men so va de gildra, aa Gildringi gikk laus, aa han vart skamskoten. Han krafsa se der ifraa aa kom aat Ba’stugunn paa Sandaaker; der doyde han. Kønu hass tok han i Fangane sitt aa drog han haimatt paa ain Kjølki. Se’a va ho hjaa Skrivare aa klaga dai som hadde gildra, men Skrivaren sa’e de te henna, at dai skuto ain gild Bjødn; dai burde hava Skotpe’ing.
Ai Lensmanns Utnebning. Umkring melungis taa fyrre Aarhundre, me’a Storkjempudn, Villandadn paa ai Le aa Skottadn paa dai are, govo paa aa slaast som alleglupast me kor’are, va her Lensmanns-
