Farangi. Hona tok ait Glashidne me lite Vatn i aa mylla der ne paa nokle Ord, aa so ba ho Timbremannen smyrja Augu sine taa desse Vatne, so vart han go atte, sa’e hona. Dette gjorde han daa sama Dagen. Um Morgondagen ette, me’a han sat aa fekk se Mat, spurde Kønu, koss han va i Augo sine. „Aa jau Gud skje Lov,“ sa’e han, „igjaar saag e inki Smøre paa Kakunn, men i Dag ser e daa Sole gjøno Osteskivju, aa difør maa e visst idag vere bære i Augo mine.“
Tvo fæle Tjuva samstelte se ai Gong, at dai skulde te Vats aa stela, den aine aitte endaa Torgjair aa den are aitte Knut. Daa Knut kom aa vilde hava han Torgjair me, so hadde denne lagt se klen, aa han Knut laut strjøke aisemall te Vats, aa der stal han ai Byrd me Mat. Daa han va komin hit over Aasen atte aa hadde naatt ne i Brøte ait Stykki, gjoymde han Byrde si, før han torde ’ki bera ho haim te se sjøl. Men me’a han Knut va paa Haimvegi fraa Vats, hadde han Torgjair lagt se paa Skugl aa set kor han gjoymde Byrde si; aa daa Knut hadde gingi ifraa Byrdenn, kom Torgjair fram aa tok hona aa so loyste Broki att i Stella. Daa Knut kom aa vilde taka atte Byrde, va ho kvorve burt; han vart sinna aa gikk te hono Torgjair aa fortalde koss de hadde gingi; „men e vait kaim de e som ha tiki ho,“ sa’e han; „de e han Sjugurd; Tremen krækje i me sta ’ki e seta Eld paa Garden hass.“ „De maa du inki gjera,“ sa’e hin, „før kjem de paa de so hi du fastsett, so du alder kjem laus atte mair. Du kan hebne de paa ain a’n Maate.“ „Ja“, sa’e Knut daa, „e vait han har ain Bukk, som
