varmt. Han Truls vart sveitt, tok Kappa o’ Svære sitt o sløngde de burt paa Armen hass Per o ba han bera de. „Denna Gaange va du ’ki ful lel, Trolle!“ tenkte han Per. Rett som dei gingo, treiv han Svære o vilde dra de ut; men te sat so fast i Balen, at de vilde ’ki gaa. Daa tok han i are Gaange slekt han va Kar te; men daa laut de ut. Daa va de so blankt som braae Sylv. No ell ogso alder, meinte han Per; o i di sama hogde han te hono Truls, so Huvu trilla. So tok han Huvu i ei Hønd o Svære i hi o strauk ut or Skoge de snøggast han vann. Daa han kom burti Bygdadn vart de sagte Gle’e. Vel mottakin vart han, o Heir o Ære fekk han. Lykkele o vel kom han heimatt te Kjeringenn seno, o no va de ingin, som bau te gjera hono noko paa lang Ti. Trulsesvære hengde han over Hægsæte sitt. Alder dro han de sjøl si’a, o ingin an va Kar te di.
So va de seint ein Kveld um Veten, Tyri brann paa Supe, kor sat me si[1] Ørke ikringo Peisen, o han Per førtelde um ein ell an taa Ungdomsleiko seno; ute rak de o dreiv, so de e huga i Veggjo; daa visste dei ’ki Orde taa, før Hunden spratt upp o tok te kvinke o gaule o søykje[2], so de va reint fælt, o inn kom de ei Fente; ho va so høg o svær, at ingin Kar va so høg, o stygg va ho, styggar en nokor Strætarfente[3]. Varmin skjein paa dei brei’e Hølkadn paa Sværbalen burtyvi Hægsæte, so de gleim[4]. Daa Fenta vart stird
