o lyfte paa denna Stein, e, som e so utsvelt, at e gaar her o tvingla o mest ’ki e Kar te o bera me sjøl.“ – „Kanskje du heldan vil gaa denna Vegen me di sama,“, sa han Truls o peikte burti Kjellarstrupin; „e du svøltin paa Kjøt, so e de Nøygde der.“ – De sto ei rar, slet ikki go Kjøtmust[1] or dessa Høle, syntist han Per. „Ja, ner de endele vilja soleine hava de, so lyt e vel freiste de vesle e æ go te daa,“ sa han Per. „Men fløte dikkan lite; e æ ’ki vand te lyfte, ner nokon staar innpaa Nevo mi.“ Dei tukka se ifraa. O dæme lutte han se ne, treiv i Stein me bæ’o dei senaberre Hendo si, lyfte han upp, vogga han paa Hendo o grytte han te langt ifraa se, so de gol i Galde. De va ’ki sikkert anna en Tjuvadn kvøkko lite; de va ingin taa dei som dugde te gjera hono de ette, an en han Truls. Men han Truls tok han trufast i Hønde o leidde han me se aat Huse seno, o daa traut de ’ki go Mat o Drikke.
So skulde daa han Per vera me o røva. Men de va ’ki anna han gissa ette[2] han, en kost han skulde faa Huvu taa hono Truls. O de va ’ki so radt; han laut vera der lengi før, o gjera mangei Røvarferd burti Bygdadn me dei. Ein Dag, dei luska umkring i Skogamuna’e[3], komo dei stums innpaa, ein stor Hop me Kara, som voro utgjorde før o taka dei. Men i di sama toko Røvaradn Flugte innatti Skogen kor paa si Lei. Han Per gikk o synte ette hono Truls, o de træffte se so, at han vart aleine me hono. Sole skjein braaende