sama Messe i Kyrkjunn. Ai gamal Kjering va daa ve Kyrkja aa vilde høyre ette, koss Bispen tala aat Aalmuga. Ho totte, at han predikte myki godt, men Syngingi hass syntest ho so ovgodt um, daa han søng so høgt, at hø høyrde han over haile Aalmugin. Ho gikk difyre te Bispe ette Messa va ute, daa han va komen or Kyrkjunn aa ut paa Kyrkjegarden, aa sa’e de ve han: „Du va gjølele gild te aa tala aat uss idag, totte e, aa de va væl, men te aa syngje va du daa raint Ovkar. Me kunne no vel alder faa de te Klukkar, vait e?“ Bispen snudde se so snøgt ifraa henne, aa vart rau i Andlete sino, men han gat inki noko ve ho.
Bukken i Nes Kyrkjunn. De hadde vore Messe ain Sunndag i Nes Kyrkjunn, aa Klukkaren hadde vore haime att hjaa se sjøl ait noko Bil, daa alt va taagjort i Kyrkjunn. Daa de vart myrkt, kom han i Sinne te vilja gaa te Preste aa svalle ve han um noko. No høvde de so, at han gikk fram um Kyrkja, aa daa fekk han, høyre slik ain Ovstuk inni Kyrkjunn me Trokking aa Tramping aa Skrik aa Svaal, so de va ljøtt te hoyre. Han tok daa te nøggje, aa svinta se de likast han va Menne te fyr aa naa aat Prestgarde aa faa svalle ve Presten, um de han hadde hoyrt daa han før fram me Kyrkja. Presten vart daa paahuga ette aa royne kaa de va, som bala i Kyrkjunn daa um Kvelden. Han aa Klukkaren toko daa me se Ljøs aa Lykt, aa smurde te aat Kyrkjunn. Daa dai naadde dit, hoyrde dai sama Læte, som Klukkaren fyrr hadde sagt te Preste. Dai toko no te bevre aa skjølve baa’e tvaa, aa Presten sa’e te Klukkare at han skulde læse upp Kyrkja, aa dette maatte han vaage se te, endaa han va lite huga. Som dai komo inn i Kyrkja, føngo dai sjaa ain ovstor Gjaitebukk me ait Ragg so langt, at de laag i Gaaru ette honø, aa som sto paa Altare, aa helt slik Rem aa Læte, at dai vorto endaa ræddare en fyrr, taa di dai mainte no, at ain Dævel synte se i ait slikt Liknils fyr dai. Men fyr no aa aathuga de bere, um de va solaise, sa’e
