me dai aa ga Sløngjerapp snart aat annakor Mann, aa solaise helt han paa haile Viku igjøno te Fredagskvelde. Um Lurdagsmorgon, daa han hadde stelt upp Kumpenye aa skulde levere de te Majore, svinga baa’e Floymennadn ihop Floyidn, aa dai sette Ringen paa han aa felde Bagnetadn imot hono. Daa han saag detta, sto han aa gasa uti Vere aa sa’e: „Hoffernoe!“ „Jau, de e likt te de kjem noko,“ sa’e Majoren. Men kjære mine Aalsgjeldinga, sa’e han aa kom fljøgand inn i Krinsen, spare fyr mi Skuld hass arme Liv, aa vilja de ’ki gjera de fyr mi Skuld, so gjere de fyr Guds aa hass arme Sjæls Skuld. E ska lava dikka de, at han alder ska koma te kumedere dikka ait Ord mair.“ Taa Høgvyrjing fyr Majore tok Kumpenye Gevære att i Armen aa retta se paa Lina. Daa dette va gjort, skilde Majoren Lutmannen ve Verju si, so han gikk aa skrangla me tome Balen. Se’a gik han der som ait Aintre, aa de va ingin som vilde vaatte han noko, um han svalla te dai. Solaise fekk han moykt Aalsgjeldingadn.
Hallingen aa Skrivaren. Ain gamal Halling hadde stødt aa jamt imse Dukument aa saa ihopsett hjaa Skrivare. So høvde de daa ai Gong, at Skrivaren hadde skrivi aat hono ait Dukument, men som inki kunna tinglesast paa di Tingi som de va skrivi, anna Mannen fekk de me se haimatt den Gongi. Ve ait Ting se’a kom Mannen aa vilde faa tinglesa Dukumente sitt, aa gikk daa te sjølve Skrivare me di. Denne va ain myki hastig Mann, aa totte væl, at Hallingen brydde for ofto me Dukumento sine. Han sa’e daa te Hallingi: „Kaa e de for noko Rakl, du fere me atte Torkjell.“ Mannen svara endefram: „aa ja, e de Rakl, so e de ditt aigi Rakl, du har sjøl skrivi de.“ – Skrivaren rau’na, gat inki, men tok imot Dukumente.
Upplaupe paa Vetretingi. Sidst i fyrre Aarhundre vart de ait gjølele Upplaup paa Skrivaren ve ait Betreting. Upphave te desse raiste se noko taa korjo Slagi. Fyst hadde Skrivaren se aat aa forbau
