aa hadde mest kome or Rennesnare; daa kom denne Karen aa laga Snøre atte, aa se’a tok han i Føtadn paa dai Upphengde aa drog, aa daa vart han snart kvitt.
No hadde Karen væl ’ki mair te gjera denna Gongi, for um ait Bil voro dai paa dai sama Stellunn atte, der Mannen hadde stigi paa Mai’adn hjaa hono. Daa va de i Skrymslingenn, men no va de i Degningenn. Mannen sprang daa taa Mai’o, aa Fremandkaren sa’e de: no fær du ha Takk fyr Hjølpe. Alder kjem e so fordt fram, som daa e ha ain kristna Mann mæ me.
Hallingen paa Branes. Paa ait Branesmarken va de ai Kjempe, som hadde vore Frikar den Veten. Han rangla Gutudn att aa fram aa berre tjaadde me Folki, men ingin va huga te bjø’e se fram imot hono, taa di han va so stor aa sterk. Sidste Markensdagen kom denna Kjempa brumland aa svaaland ette Gatunn, aa daa møtte han ain Halling, som laidde paa ait utturt Maraskjut. Hallingen va liten aa stutt men stolpevoksen. Kjempa ga ain Yt aat Skjute desse, so at ho rauk ikoll te Gatunn. Hallingen sa’e daa: „men kaa hadde Merre mi gjor’t de, at du skulde yte ho ikoll?“ „Tigi ’ki du still aa kurr, svara Kjempa, ska e taka de likains som Merre di.“ Hallingen mainte, at de nok fekk bi paa ait Raak, aa i di sama gauv han paa Kjempa aa svarpa han te ne’i Gatesøla, so de skrunde ti hono, aa se’a flunta han so upp, at han remja som ai Gjait i Kje’ingenn. Aa han skraik, at Folk maatte koma aa aavstyre me dai, taa di Hallingen raiv aa slait som Ulv aa Kjette, sa’e han. Daa dai voro skilde fraa korare, kvo Hallingen ait Stev, som detta va i:
Merre mi rauk fyr de,
men so rauk du, Ryte! atte fyr me.
So tok han Merre si i Baisletygladn aa tela so le’ugt att i Vegen. Aa ’ki knusta han anna Orde, ell han mulla aa ille let, fyr di den fine Kollhuva hass hadde vorte sølutt.
