dessa gjøle Gauva te Lags. Han va no vane han som are aa saa ængon Snevsa taa slike Kara. Dai drivo daa Svall, aa kjoyrde so de spruta, Bakki upp aa Bakki ne, aa Mannen tenkte daa assimyljo, at han skulde faa sjaa Fylgje sitt att, men han vart dai inki var. Um ai lang Ævu komo dai paa noko store Flæddi, som Mannen alder hadde set fyrr, aa um ait Bil voro dai inne i ain stor Sta’, aa der viste ’ki Mannen korki sø ell nord. No tok han te aa ottast fyr, kaa Kar han va komen i Lag me, men han saag se ’ki Syn i, te vende att helde daa. Dai drivo fram igjono ai Gutu, aa utafyr ait Skjenkjehus stana Fremandkaren paa Hesten aa sa’e: „her saa me inn.“ Dai gjorde so. Inne der sat ait Kortspelarlag, aa Storkaren kjøpte Brennevin aa skjenkte dai full, so dai vorto Uvini um Spele, aa de bar i stygt Slagsmaal me dai. Derifraa raiste dai utatt aa burt i ai a’n Gutu. „Her maa e burt te ain Mann aa ai Kjering, som vilja slagte ain Gris,“ sa’e Storkaren. Grisen va ain Handelskar, som skulde liggje haim te dessa Folko, aa dai komo no i Sinne te brigde han aa taka alle Pe’ingadn hass. – Lenger burte raakte dai paa tryaa, som voro Uvini; taa dai vorto tvaa drepen. Paa ai a’n Stelle hadde ain Tjuv brote se inn, aa der va denna Karen inne me aa lyste hono, me’a han laga te Tjuvebyrde si. – Se’a stana han utafyr ai laakle’n Stugu aa ba Mannen halde Heste, me’a han slapp inn aa svalla ve ai Gjente, som han klaga paa va so tvitykkjen. Gjenta hadde faatt ait Baadn aa tenkte stundo, at ho vilde brigde de, aa stundo, at ho vilde la de leva. No kom ho daa te gjera Ende paa di, me’a Karen va inne. Derette foro dai over ain Skog, aa der møtte dai ain, som sprang so fordt, taa di de va ain Røvar trast ette hono aa hadde mest faatt sat i han. Karen sløngde daa Taumelykkja attfyr Føtadn paa dessa Armingi, han stupte taa di aa vart gripin taa Røvare. Lite lenger burte hadde ain hengt se upp i ait Tre, men de va so nyle, at han hekk aa sparka aa spennte,
