som sat teskrevs over Tunna aa let paa ain Laatt, aa detta trudde han va den Bonde sjøl. Han me alle hine follo paa Knjøne aa bo’o te Gud, at de inki maatte gjerast noko Drap paa tvaa ell tryaa Manns Aign derifraa. Kjempudn drogo se daa sø’ette aa slo’ost ette Vegi. Daa dai voro komne tryaa Maalsveggi paa Villandsaigne, som e tett sunna Larsgard, vart Levord drepen. Nokle Kara gingo sy igjøno fyr aa sjaa, aa daa laag Levord i Vegi, aa Aadne sat ne’afyr unde ai Furu. Han kunna inki koma taa Flekki, fyrr dai, som komo, hadde ynskt ai stygg Forbanning over han; daa fyst slapp han laus. Sume se’a, at han stupte se paa Aane, aa are, at han rymde vestover Fjelle te Dagalid, men kor som va, so vart de alder spurt noko te hono mair. Der paa Stellunn ha se’a sta’e ain Stain te Minnes.
Laatten, som den Bonde let paa, me’a han sat paa Tunnunn, vart se’a kalla Fanitullen. Denne Laatten gaar enno i Bygdenn, aa de tru Folk, at naar Spelemannen i ait Lag tek te aa hulle paa den, so bi de stødt Slagsmaal, fyrr Lage slutta.
Mannen som fekk aka me dai Ljøte. De va ai Gong noko Kara, som komo kjoyrand over ain Skog me kor sitt Forlass. De høvde so, at ain taa dai maatte gaa lite taa Vegi fyr se sjøl, aa me’a han sat der, kom ain Storkar kjoyrand aa skramland me slike Bjellu i Sela aa slike gilde Kjoyregrai’u, at de va gjølele. Karen sprang upp att i Hug aa Hast me Brokenn i Neva aa vilde snerte se atte, te denna Gauven skulde koma. Storkaren vart daa vare, koss Mannen skunda se aa ropte te hono: „du tar ’ki skunde de so, me maa alle gjera detta.“ Han ga se i Svall me Manne, aa sa’e, at han skulde faa staa paa Mai’o me hono te han naadde att Fylgje sitt, for de hadde sini so unda, at dai ’ki sogo mair te dai. Mannen kasta se daa paa aa takka aa let væl, fyre di han skulde faa aka, men han va fælt var aa aggefull, koss han skulde kunne svalle
